Pave John

I natt eg drøymde noko som
eg aldri før har drøymt.
Det kom eit brev frå staden Rom
at paven han var daud.

Eg drøymde eg var pavens mann
i staseleg ornat.
Så drog eg ned frå Nordens land
ein høgvyrd from prelat.

Så møttes der kvar kardinal
frå nord og syd og aust.
Dei toga inn i hundretal
slik moderkyrkja baud.

Her lydde mange tungemål,
her førdest argument.
I omnen nørdest det eit bål,
og verda venta spent.

Da steig kvit røyk mot himmelen,
det høyrdest jubelrop.
Eg førdest gjennom vrimmelen
opp til St. Peters stol.

Eg nemnde meg som pave John,
ein Johannes på ny.
Eg førdest ut på ein balkon
høgt over Roma by.

Kva kunne eg vel gjeva dei
som venta på mitt ord?
Her dugde ikkje ja og nei
som svar på jubelkor.

Da leita eg i minnet mitt,
og fann dei gløymde orda,
så frå min munn så høgt og fritt
kom "Ora et labora".

Så drog eg heim til Karpas land
som nemnest Jordalsgrend,
og der stod folk med hatt i hand
og hylla John, ein gamal kjend.
Dei namna meg i gledesrus
Johannes Karpus Norvegikus.
Slik gløymde dei som eg at John var Lutheran
med viv i seng med opptil fleire barn.

Og da på nytt eg ropte paveorda,
og brått vart teken fatt og rive ned på jorda.
- Kva er det no for sjau og bal?
- Kva meiner du med høge rop og tungetal?

Slik greip så sengekameraten inn,
og John var atter Lutheran i sinn og skinn,
på ny ein mann frå Nordmørs bygder
og utan bønekrans og pavedygder.

- Å kjerring lell, kva har du gjort?
No ligg eg her ål vaken,
du reiv meg bort frå noko stort
til verdsleg seng og laken.

Eg trudde lega mi var himmelseng
og eg i einsleg stand og sølibat
vel vakta under engleveng
i paveleg ornat

Og for ein verdenssensasjon
om det vart kjent for alle
at du var gift med pave John
og såleis kunne kalle
deg sjølv for førstedame i pavens residens
og såleis kunne skapa ein heilt ny presedens.

Men akk vårt lodd vart ikkje slik.
No ligg vi her oss sjølve lik
og kjenner gikt og verk,
og eg stig opp i buksa mi, og du uti din serk.